Niemand willen kwetsen... volgens mij was dat al vroeg mijn levensmotto. Als klein meisje heb ik soms pijnlijke situaties ervaren en als je zelf vaak gekwetst wordt, weet je hoe het voelt en doe je er alles aan om dat uit de weg te gaan. Omdat ik het bij mezelf had weggestopt, was ik er nog gevoeliger aan bij anderen. 

Zo is het gegroeid, ik ben een leven gaan leiden waarin ik vooral rekening hield met de ander en ervoor zorgde dat ik niets zei of deed wat iemand zou kunnen kwetsen. Natuurlijk gebeurde dat toch en dan voelde ik me schuldig, met als gevolg dat ik nog meer over mijn grenzen ging in een poging om het weer 'goed te maken'. Ook in mijn praktijk heb ik me wel eens voelen wegglijden in dat patroon. 

Als ik er nu op terugkijk, kan ik zien dat het vooral mijn eigen angst voor afkeuring was die me hiertoe heeft bewogen. Ik verlangde naar oprecht contact, maar de angst voor pijn was te groot en ik loste het op door er te zijn voor iemand, dat was voor mij verbinden. Maar diep vanbinnen voelde ik me eenzaam. 

Het zorgde er ook voor dat ik moeite had om te luisteren naar wat er voor mij belangrijk was, want dan ging ik wellicht mensen ontgoochelen, in mijn ogen was dat kwetsen. Wat je dan doet is eigenlijk liegen tegen jezelf en uiteindelijk hou je ook de ander iets voor, je houdt iets in stand terwijl je diep vanbinnen voelt dat het niet klopt.

En dat is zo'n gevecht binnenin want je maakt de situatie niet open en de energie begint steeds meer te blokkeren. Het duurt zolang het duurt... tot je naar je eigen pijn durft kijken, tot je de moed hebt om eerlijk te zijn met jezelf. Want in dat allemaal uit de weg gaan, groeit er niemand, is er niemand echt vrij en gelukkig.

Nu ik weet hoe belangrijk het is om met je eigen pijn te leren omgaan, kan ik ook veel beter zijn met de pijn van anderen. Omdat ik voel hoe ze daaruit kunnen groeien en zichzelf bevrijden. Het is niet zo dat het me niet meer kan schelen, maar ik heb niet meer de behoefte om hen daar nog langer van af te leiden, omdat ik weet dat het pijn is die al in hen zit en die wil gezien worden. Enkel door daar ruimte aan te helpen geven kan het genezen en lossen ook heel wat destructieve patronen op.

Want kijk maar, ons leven is nog steeds grotendeels gebaseerd op pijn vermijden. Daarom hapert het ook zo in onze maatschappij. En dan zie je die zo vaak gedanste dans waarin je allebei de realiteit niet durft zien en elkaar niet wilt kwetsen. Je 'gebruikt' elkaar om dat toe te dekken, soms in (liefdevol)manipuleren, je afsluiten,... Maar als we willen gelukkig zijn, moeten we dat net wel durven openmaken. 

Herken je dit? Ben je ook bang om iemand te kwetsen? Onderzoek dan eens bij jezelf wat het voor jou is waardoor je een situatie niet durft openmaken. Waar ben je bang voor? En hoe lang kun je dat nog in stand houden? Het vraagt zoveel energie omdat het tegen de stroom van het leven en groeien ingaat. Het duurt zolang jij het laat duren...

Een mooie eerste stap daarin is weer voeling krijgen met jouw energie, want als je niemand wilt kwetsen ben je heel erg verweven met de energie van de ander. Je daar zachtjes uit losmaken en weer thuiskomen bij jezelf is dan net heel belangrijk.

Tania Van Assche  - 30 mei 2020 -